pseudonim Jan Bugaj, urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie jako syn krytyka literackiego
i publicysty, Stanisława Baczyńskiego. Uczył się w gimnazjum im. Stefana Batorego, gdzie zdał maturę
w roku 1939. Już w szkole średniej zaczął pisać poezję. Wtedy też związał się ze środowiskiem
młodzieży lewicowej, zrzeszonej w organizacji "Spartakus".
Okupację niemiecką spędził w Warszawie. W tym czasie nawiązał współpracę z ugrupowaniami
socjalistycznymi wydającymi podziemne pisma "Drogę" i "Płomienie". Tam publikował swoje wiersze.
W 1940 roku wydał dwa zbiorki: "Pieśń niepodległa" i "Słowo prawdziwe". Dwa lata później ukazał
się tomik "Wiersze wybrane". W 1943 roku rozpoczął naukę na tajnych kompletach polonistycznych.
Jednocześnie brał udział w walce zbrojnej. Został członkiem Harcerskich Grup Szturmowych,
z których potem powstał batalion AK "Zośka". Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy.
W 1944 roku opublikował zbiór wierszy "Arkusz poetycki". Podczas powstania warszawskiego
walczył w batalionie harcerskim "Parasol". Poległ 4 sierpnia 1944 roku przy placu Teatralnym,
w Pałacu Blanka. Parę tygodni później zginęła jego żona, Barbara. Oboje zostali pochowani
we wspólnym grobie na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach,
w kwaterze batalionu powstańczego AK "Parasol".
Ocalała cała spuścizna literacka Baczyńskiego. Składa się na nią około pięćset utworów poetyckich
w tym kilkanaście poematów, około dwadzieścia opowiadań i fragmentów prozy oraz wierszowany dramat.
Mimo młodego wieku był poetą dojrzałym, czerpiącym wzorce z poezji romantycznej, zwłaszcza J. Słowackiego.
Jego twórczość pełna jest symboliki, rozważań historiozoficznych, wizjonerstwa katastroficznego wobec
zagrożenia ludzkości faszyzmem. Uważany jest za przedstawiciela tragicznego pokolenia Kolumbów,
pokolenia Apokalipsy spełnionej. Jednocześnie znany jako autor subtelnych liryków poświęconych żonie,
Barbarze.
Różnorodność tematyczna poezji K. K. Baczyńskiego potwierdza, że możemy nazwać go najwybitniejszym poetą pokolenia wojennego.